A gala de entrega dos premios María Casares 2016 presentábase dende a páxina da AAAG como " unha gala musical que lembrará a María
Casares e ás Irmandades da Fala, como tamén a outros elementos que sirven para
reivindicar unha identidade cultural propia aberta ao mundo e que constitúen
unha mirada orgullosa ao pasado para afrontar con determinación o futuro do
teatro, da lingua e da cultura galega".
Este ano, por primeira vez, deixou de retransmitirse na TVG (nin sequera en diferido e en horario de mínima audiencia como era habitual) e pasou á segunda canle de TVG, en horario 00:25h (o acto comezaba ás 21:00h no teatro Rosalía de Castro da Coruña).
O streaming que se anuncia na páxina da AAAG
Dá ao "premer" o seguinte resultado
Manifesto lido por Montse Dopico no Teatro Rosalía de Castro durante a gala dos XX Premios de Teatro María Casares
Existe o teatro
galego?
Cultura, así, con
maiúsculas, non é unha consellería. Unha dirección xeral. Non é unha non
política. Nin unha retallada do 70% nos xa cativos apoios que deberían servir
para que unha entrada nun espectáculo non fose só un luxo exclusivo para ricos.
Non é asentir e non facer, mesmo escoitando. Non é ignorar a realidade de
tantos e tantas profesionais que están a verse obrigados a marchar, outra vez,
ou a volver ás prácticas do tempo do amateurismo.
Se algo sostivo -e
sostén- a cultura en Galicia, e o teatro como parte dela, non foi -con honrosas
e escasas excepcións- o paternalismo dunhas institucións que nin sabían, nin
moitas veces contestaban. Foi o empeño persoal, e colectivo, de todos os
creadores e creadoras que non só resistiron, senón que actuaron. E que actúan.
Que fan, refán, reiventan. Malia a precariedade. Malia a censura. Titeriteiros,
titeriteiras, todos.
Todas as que
dixeron non ás sentenzas de derrubamento por esgotamento. Aos intentos de
desafiuzar un oficio que precedeu e vai sobrevivir aos que tentaron
desmantelalo co seu desprezo. A cultura non existe, nin existiría, sen eles e
sen elas. Sen a base que a sustenta. Desde antes de que se comezase a apelar ao
sistema que os integra. Desde antes mesmo de poñerlle nome ao galeguismo, de
comezar a reivindicar a lingua como cerne da creación. A cultura propia.
O teatro galego non
existe se se reduce ás maiúsculas. Porque sempre se escribiu, e se escribe,
coas letras de abaixo. E malamente poderá pervivir xa non só no medio da non
política de navalladas aos orzamentos culturais, senón na trampa dunhas axudas
que parecen concibidas para fomentar a dependencia. Dos avatares políticos. Dos
cambios -e ausencias- de quen encabeza as institucións. De vontades alleas ás
artes escénicas, non representadas onde se toman realmente as decisións. Para
logo producir, como se pode, e non poder nin distribuír, cunha rede de teatros
asfixiada.
Mais o teatro
tampouco poderá capear a treboada se ten medo. Se dimite e, entre lamentos, se
retira ante as ameazas. Se rexeita, xa de primeiras, a procura doutras fórmulas
de relacionamento coa administración. Se non procura o xeito de renovar o seu
encontro co público e se renuncia ao contraste con públicos máis afastados. Se
teme a crítica, e en especial a foránea. Se cede ante a presión do desemprego e
acepta mutilar os dereitos laborais. Se abandona a protesta polo que é seu.
Se non supera
dinámicas de acomodamento nas que algunhas compañías e profesionais tamén
caeron co desenvolvemento do teatro institucional. Se entra no xogo da política
de pasillos, reverso do divide e vencerás. Se non comprende os novos xeitos e
canles de promoción. Se non se esixe, a si mesmo, a excelencia profesional
debida, malia as dificultades. Para que a experiencia de quen mira sexa,
sempre, verdade.
Mais nada fará máis
forte o teatro que cumprir a encomenda de Bertolt Brecht, estensiva a toda a
cultura, e tamén ao xornalismo. Axudar a que as persoas “coñezan en número
suficiente a causa dos seus sufrimentos e dos seus perigos, saiban como suceden
as cousas e que métodos adoptaren para eliminar os seus verdugos”. Transmitir
este saber “ao número máis grande de xente posible”. Ser socialmente útiles.
Vivir, sempre, do lado das letras minúsculas. Que é o seu. Ou, como dicía Ana
Vallés arredor da última obra de Matarile, ir á procura do que sae por fóra, do
que altera. Do que nos conduce a outras miradas. Á transformación da realidade.
Ou polo menos á busca da beleza, entendida non como o contrario da fealdade,
senón da indiferenza
No hay comentarios:
Publicar un comentario